Ik werkte eens in een praktijk waarin twee tandartsen tegelijkertijd waren vertrokken. Daardoor ontstond er vacatureruimte die direct gevuld diende te worden. De enige tandarts die op de vacature reageerde was echter een startende tandarts. Je zou denken dat dat een kans was voor de praktijk, maar dat liep helaas anders.

Zoals iedereen binnen de mondzorg weet, zijn de meeste startende tandartsen aan het begin van hun carrière vooral op zoek naar begeleiding en de mogelijkheid om ervaring op te doen. Zo presenteerde deze tandarts zich ook en de praktijkhouder verzekerde haar ervan dat zij die mogelijkheid zou krijgen.

Ondanks de beloftes van de praktijkhouder, kreeg deze tandarts alle pijnklachten toegewezen, terwijl ze tussendoor ook nog de reguliere behandelingen moest uitvoeren in bijna dezelfde tijd als haar voorgangers. En ja, zij behandelde natuurlijk niet zo snel als haar voorgangers. Ik zag haar iedere dag steeds meer gestrest rondlopen door de uitloop in haar programma en een steeds drukker wordende agenda.

Het was best frustrerend om te zien. De praktijk was zo wanhopig op zoek naar een tandarts dat ze haar agenda volplanden zonder rekening te houden met het feit dat ze nog niet de ervaring had om alles in een rap tempo af te handelen. Ik voelde met haar mee, want ik wist dat ze het echt probeerde.

Maar het resultaat was dat ze uiteindelijk besloot om de praktijk te verlaten. En dat was weer een klap voor de praktijk, want er ontstond nog meer onrust bij de patiënten en bij de overige medewerkers. Het was voor mijn gevoel het begin van een vicieuze cirkel.

Ik vraag me soms af of praktijkhouders en managers zich realiseren wat het met een startende tandarts kan doen als ze zo overbelast worden. Het respecteren van het tempo waarin iemand zich ontwikkelt, is zo belangrijk. Dat is niet alleen voor tandartsen het geval, maar ook voor tandartsassistenten.

Als ik terugkijk op die ervaring, zie ik twee dingen. Het eerste is dat ik niet bij machte was om de omgang met de startende tandarts te veranderen. Dat was namelijk mijn rol in die specifieke praktijk niet. Het tweede is dat de nadruk nooit moet liggen op het vullen van een vacature, maar op het vullen van de vacature met de juiste persoon.

Ik hoop dat dit soort situaties minder vaak voorkomen, want niemand wint als er zo’n druk op de ketel staat en je de verkeerde persoon op de juiste plek zet.

Ik herinner mij nog goed dat ik een keer met een tandarts sprak, een super enthousiaste man die echt passie had voor zijn vak. Terwijl wij aan het kletsen waren, werd hij best emotioneel toen het gesprek over zijn assistent ging.
Hij pauzeerde en zei: “Weet je, het voelt soms alsof ik twee banen heb. Ik ben niet alleen tandarts, maar ook de begeleider van mijn assistent.” Dat raakte mij best wel erg, want ik kon mij voorstellen hoe frustrerend dat moet zijn.
Waar heeft een tandarts behoefte aan?

Ik ben zelf geen tandarts, maar ik heb wel het gevoel dat ik een beetje begrijp waar ze behoefte aan hebben. Als interim-praktijkmanager spreek ik regelmatig met tandartsen en het valt me op dat ze vaak ontevreden zijn over de mate waarin ze geassisteerd worden door hun assistent. Het bovenstaande verhaal van de tandarts staat helaas niet op zichzelf. Maar afgezien van een goede assistent, hebben zij natuurlijk meer nodig. Maar het valt en staat bij de assistentie die ze ontvangen.

Tandartsen willen een goede assistent
Een goede assistent is wat tandartsen willen. Iemand die niet alleen maar instrumenten aanreikt, maar ook echt meedenkt. Iemand die vooruitdenkt en kleine obstakels wegneemt, zodat de tandarts zich kan focussen op wat echt telt: de patiënt.

En soms kom ik als interim-praktijkmanager in een praktijk en vraag ik mij af:
Hoe vaak gebeurt het dat een assistent dezelfde fouten maakt?
Hoe goed voelen de assistenten aan wat de tandarts nodig heeft?
Wordt er te veel gevraagd van de assistenten of moet het niveau omhoog?

Met twee dingen tegelijk bezig
Want als jij als tandarts het gevoel hebt dat je ook nog eens op jouw assistent moet letten, dan ben je met twee dingen tegelijk bezig. En dat kan niet de bedoeling zijn, toch?

Een beetje minder stress in de behandelkamer
Het is zo belangrijk dat er een goede samenwerking is in de behandelkamer. Dat je niet het gevoel hebt dat je alles zelf moet doen. Ik denk dat als tandartsen zich meer kunnen concentreren op hun patiënten, ze ook gelukkiger en meer ontspannen zijn. En dat is wat we allemaal willen, toch? Een beetje minder stress en een beetje meer flow in de praktijk.

Hoe ervaar jij het?
Dus, als jij ook in de tandheelkunde werkt, hoe ervaar jij dat? Heb jij ook het gevoel dat je soms moet opletten op jouw assistent? Of heb je een geweldige assistent die je echt ondersteunt? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!

Als praktijkmanager ben je natuurlijk altijd op zoek naar manieren om de meeste waarde te leveren aan je medewerkers. En dat betekent dat je ‘grensoverschrijdend’ moet denken. Oftewel: je moet de grens tussen werk en privé durven te overschrijden.

Wanneer ik deze vraag stel aan de deelnemers van mijn opleiding, krijg ik bijna altijd gemengde reacties. De antwoorden zijn vaak gericht op praktische zaken zoals een tijdige uitbetalingen en materialen. Maar het antwoord waar ik naar op zoek ben, is: ‘grensoverschrijdend bezig zijn’.

En ja, dat klinkt misschien een beetje vaag, maar ik bedoel het op een goede manier. Wat ik eigenlijk probeer te zeggen, is dat je jouw medewerkers het beste kunt helpen door ook te kijken naar hun persoonlijke doelen.

Maar hoe ziet het er praktisch uit? Hieronder zijn enkele voorbeelden waarop je medewerkers kunt ondersteunen door grensoverschrijdend te denken.

Voorbeeld 1: stel je voor dat iemand in jouw team graag een nieuw huis wil kopen. Ze hebben misschien een hoger inkomen nodig om dat te kunnen doen. In plaats van alleen maar te focussen op hun werk, kun jij ze helpen om manieren te bedenken om hun salaris te verhogen. Dat kan van alles zijn, van extra uren draaien tot het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden die hen meer waardevol maken.

Voorbeeld 2: wat als één van jouw medewerkers een kinderwens heeft? In dat geval kan jij kun jij helpen om de werkdagen zo in te delen dat ze precies uitkomen met de dagen waarop er oppas voor het kind beschikbaar zal zijn.

Door deze grensoverschrijdende aanpak laat je zien dat je om je medewerkers geeft en dat je hun welzijn belangrijk vindt, ook buiten het werk om.

Als praktijkmanager moet je altijd out-of-the-box denken, maar dan wel op een goede manier. Zo voeg je de meeste waarde toe aan jouw team. En ben ik er echt van overtuigd dat de medewerkerstevredenheid enorm zal stijgen en je ook de meeste waarde toe zal voegen aan jouw teamleden.

Wat zijn jouw ervaringen met grensoverschrijdend denken als praktijkmanager? Deel je tips in de reacties!

Stress, ach, stress. Sommigen vinden het vreselijk, maar ik? Ik moet je eerlijk zeggen, ik vind het eigenlijk best lekker. Het voelt alsof ik leef, alsof ik écht leef. Die constante adrenaline, die spanning, het is alsof ik in een rollercoaster zit die niet ophoudt. En weet je wat? Dat bevalt me prima.

Misschien ligt het aan mij, maar ik hou er niet van om te weten hoe mijn dag eruit gaat zien. Als ik precies zou weten hoe mijn dag begint en eindigt, zou dat voor mij een beetje saai worden. Ik heb dat ervaren toen ik nog werkte als militair, maar ook als fysiotherapeut en ook als medewerker in een sigarenzaak.

Ik heb die afwisseling, die continue stress en spanning nodig. Als ik dat niet heb, wordt het gewoon een beetje vervelend. En verveling is gevaarlijk, dat kan leiden tot een bore-out (althans bij mij). En niemand wil dat, toch? Althans… ik wil dat niet.

Daarom ben ik interim-praktijkmanager geworden. Ik moet in chaotische situaties gedropt worden, zodat ik mij nuttig kan maken en waarde kan toevoegen.

Het is alsof ik een puzzel moet oplossen terwijl ik van tevoren weet dat er puzzelstukjes van meerdere puzzels door elkaar liggen en dat er sommige stukjes ontbreken. En dat is precies wat ik nodig heb. Die chaos, die onvoorspelbaarheid, dat is mijn ding.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik vind het heerlijk om stress te ervaren. En om te ervaren dat ik ook tijdens mijn werk leef, écht leef… i.p.v. dat ik dat ik de dag door moet komen met een overdosis aan cafeïne.

“Als je niet investeert in jouw medewerkers, investeer je in niets”. Dat is een gedachte die ik altijd heb wanneer ik aan een nieuwe interim opdracht begin. Het eerste wat ik doe, is het investeren in mijn medewerkers door hen mijn tijd te geven in de vorm van gesprekken. En daarna probeer ik hun wensen en behoeften te vervullen binnen de grenzen van de organisatie, mits daar ruimte voor is natuurlijk.

Als je investeert in de medewerkers, zal je zien dat dit zich terugbetaalt. En dat is vaak op een manier die je niet verwacht. Het kan zich zelfs terugbetalen in één van de meest waardevolle dingen, namelijk een goede sfeer. Maar ook in flexibiliteit en harder werken.

Medewerkers gaan namelijk niet opeens harder werken of opeens flexibeler worden. Daar hebben ze een ‘reden’ voor nodig. En de reden die ik ze geef, is dat ik als eerst in hen heb geïnvesteerd waardoor zij het gevoel krijgen dat het voor hen zinnig is om weer in mij of de praktijk te investeren.

Ik geloof echt dat investeren in medewerkers een van de belangrijkste dingen is die je kunt doen. Het is niet alleen goed voor de sfeer, maar het kan ook leiden tot een betere productiviteit en een grotere flexibiliteit. En dat is iets waar elke praktijkmanager of praktijkhouder van kan profiteren.

De bedrijfsvoering in een mondzorgpraktijk is veel meer dan alleen maar omzet draaien. Het is net zo belangrijk om een stabiele omgeving te creëren voor de medewerkers.

Tegenwoordig is het niet meer zo dat we vooral patiënten nodig hebben, maar we moeten vooral onze medewerkers zien te houden. Er zijn zoveel praktijken waar plotseling twee of drie kernspelers (assistenten met veel ervaring) vertrekken, waardoor de omzet een duikvlucht neemt.

Het is daarom eigenlijk gek dat we zo veel tijd besteden aan het binnenhalen van nieuwe patiënten, terwijl we vergeten dat onze medewerkers degenen zijn die het werk echt doen. Zonder hen staat alles stil. Het is alsof we een auto hebben, maar vergeten dat we benzine nodig hebben om vooruit te komen. En als die benzine opraakt, staat de auto ook stil.

Ik zie het zo: medewerkers zijn de ruggengraat van een praktijk. Als zij tevreden en gemotiveerd zijn, dan werkt alles soepel. Maar als ze ontevreden zijn, dan voel je dat overal.

Dus, hoe zorg je ervoor dat je medewerkers tevreden blijven? Het is een kwestie van luisteren, begrijpen en investeren. Wat ik al talloze keren geschreven en gezegd heb, is:
– luister naar de behoeften van de medewerkers;
– begrijp wat jouw medewerkers drijft;
– investeer in de ontwikkeling van jouw medewerkers.

Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als je als praktijkmanager niet investeert in je medewerkers, dan investeer je eigenlijk in niets. Want zonder hen draait die omzet niet, en zonder omzet draait de praktijk niet.