Herken jij dat ook? Dat gevoel dat je voortdurend vergeleken wordt met iemand anders? Ik merk het als ik aan een nieuwe opdracht begin. Altijd weer die vraag: wat verwachten mensen van mij?

De vorige praktijkmanager had misschien een strenge aanpak en als dat het geval is, worden die verwachtingen op mij geprojecteerd. Maar als die vorige manager heel empathisch was, dan willen ze dat ook van mij. Ik moet dus vaak erachter zien te komen wat mijn teamleden van mij verwachten. En dat moet ik in een zeer korte periode zien te doen.

Je moet als interim-manager echt kunnen aanvoelen wat een team nodig heeft. Dat vind ik altijd een interessante uitdaging. Het is namelijk iets wat je niet kan leren, maar wat je moet beoefenen om er beter in te worden.

Het begint met de vraag: hoe verhoud ik mij tot het plaatje dat mensen van mij hebben? Het is een soort van balans tussen geven wat ze willen en wat de opdracht echt van mij vraagt. En dat is niet altijd eenvoudig. De verwachtingen zijn als een soort schaduw die mij volgt. Het gekke is dat het vaak een schaduw is die niet overeenkomt met mijn profielschets.

Het is bij de start van iedere opdracht een leerproces. Het vraagt om gevoel en scherpte. Hoe kan ik die verwachtingen managen, terwijl ik ook trouw blijf aan mijn eigen werkwijze? En eerlijk gezegd is dat misschien wel het mooiste onderdeel van mijn werk.