Ik merk dat sommige tandartsen het moeilijk vinden om een behandelplan goed te ’verkopen’. Het lijkt wel alsof zij de kosten te hoog vinden voor de patiënten. Maar is dat echt zo, of is dat projectie?

Ik denk dat het in de meeste gevallen niets te maken heeft met dat de patiënten het behandelplan niet kunnen betalen, maar omdat de tandartsen het zelf te duur vinden.

Misschien is dat mijn eigen projectie, maar ik zie het zo: de meeste tandartsen zijn niet opgegroeid met de zilveren lepel in de mond. Ze zijn, net als ik, van huis uit geen grote ’big-spenders’. Dat is op zich goed, maar het maakt de zaak soms wel lastig.

Als ik mijnzelf op hen projecteer, zie ik dat ik als fysiotherapeut soms mensen ’matste’. Maar dat is omdat ik mijn handelen niet de financiële waarde toekende als wat het eigenlijk had. Ik vond het bijvoorbeeld niet €28,50 (tarief van 15 jaar terug) waard om iemand voor 20 minuten te masseren.

Daardoor verzwakte ik de waarde van mijn behandeling door het vaak te combineren met een oefentherapiesessie waarbij ik twee patiënten tegelijk begeleide. En dat is achteraf gezien wel ’hoffelijk’, maar eigenlijk onnodig.

Misschien is het tijd voor een andere kijk op prijs en waarde. Dus laten we het bekijken vanuit het perspectief van de impact van een hoge prijs. Zou een patiënt meer therapietrouw zijn als deze voor diens gevoel een hoog bedrag voor een behandeling had betaald? Oftewel: Zouden er patiënten zijn die denken: ”het was duur, dus ik moet het koesteren.”?