fbpx
Hoe coach je medewerkers op hun bejegening naar patiënten toe?

Hoe coach je medewerkers op hun bejegening naar patiënten toe?

Hoe coach je een medewerker op een juiste bejegening naar de patiënten toe?

In deze blog wil ik graag iets met jullie delen, namelijk: mijn basis van hoe ik medewerkers coach om patiënten meer te respecteren en ze vooral ook een veilige omgeving te bieden.

 Houd er a.u.b. rekening mee dat er veel meer aspecten zitten aan het coachen van een medewerker, en dat hieronder eigenlijk alleen de basis is opgenomen.

 

KLACHTEN OVER DE BEJEGENING

Als er in een praktijk klachten binnenkomen over de bejegening van medewerkers naar de patiënten toe, of als een praktijkhouder vindt dat de medewerkers zich niet ‘goed’ opstellen naar de patiënten toe, is het handig om deze medewerkers te coachen.

 

VOORBEELD

Een voorbeeld hiervan kan zijn dat medewerkers onaardig doen tegen sommige patiënten. Wanneer deze medewerkers worden gevraagd waarom dat zo is, wordt dit ontkend of is het antwoord dat het vervelende of energievretende patiënten zijn.

Dit is een duidelijk teken van het feit dat de assistenten en/of de behandelaren zich niet voldoende kunnen inleven in de belevingswereld van de patiënten.

Een patiënt die bijvoorbeeld wordt weggezet als een ‘energievreter’, is niet zomaar een energievreter. Deze persoon is een energievreter vanwege allerlei oorzaken in diens leven.

En wanneer je dat in gedachte houdt tijdens de behandeling, en er ook rekening mee houdt qua planning en behandelplan, geef jij jezelf ook meer ruimte om correct te reageren en te communiceren met deze patiënt.

 

VEILIGE ZONE

Mijn standpunt is dat een behandelkamer een ‘veilige zone’ moet zijn voor de patiënten. Het hoort een ruimte te zijn waarin een patiënt zich overgeeft aan de vaardigheden en expertise van de behandelaren en de assistenten.

Het hoort ook een ruimte te zijn waarin een patiënt zich niet druk zou moeten hoeven te maken over de manier waarop hij of zij bejegend wordt.

Wat de kern is van waar ik medewerkers in dit soort gevallen op coach, is om ze in te laten zien dat ze met een mens bezig zijn en niet alleen met een mond (of erger: dat ze niet bezig zijn met het verwijderen van tandsteen).

 

TAAK NR. 1: HIËRARCHIE VERWIJDEREN

De kern van waaruit ik dat doe komt voort uit mijn ervaring als fysiotherapeut. Als fysiotherapeut moest ik namelijk de intimiteit van mijn patiënten waarborgen.

Mijn patiënten stonden soms in hun ondergoed recht voor mij terwijl ik ze onderzocht. Dat betekent dat ik mijn houding, mijn blik, de manier waarop ik mijn stem gebruikte en alles wat daarbij kwam kijken, zodanig moest instellen dat mijn patiënten zich veilig genoeg voelden om zich uit te kleden in mijn bijzijn.

Wat daar de kern van is, is dat als je met een patiënt werkt je jezelf moet realiseren dat er per definitie sprake is van een gevoelsmatige machtsverhouding en dat het jouw allereerste taak is om die gevoelsmatige machtsverhouding teniet te doen.

Dat betekent dus dat je moet letten op:

  • hoe je naar de patiënt kijkt;
  • hoe je met de patiënt praat;
  • tot in hoeverre je jezelf inleeft in de belevingswereld van de patiënt;
  • en nog veel meer.

Als je meer over dit onderwerp wilt weten, laat dan een bericht achter onder deze post of stuur mij een app!

 

Over mondgezondheid kan ik niet meepraten, maar ik kan behandelaren wel faciliteren

Over mondgezondheid kan ik niet meepraten, maar ik kan behandelaren wel faciliteren

Ik heb vroeger als fysiotherapeut gewerkt. En vanuit mijn ervaring als fysiotherapeut weet ik hoe belangrijk het is om niet een symptoom te bestrijden, maar om naar de kern van een probleem te gaan en dat aan te pakken. En wat ik daarmee bedoel, is dat ik mij als fysiotherapeut focuste op de factoren die het probleem in stand houden of voor een recidief kunnen zorgen.

Ik ben een “asset” voor behandelaren

Nu ben ik een interim-manager en ik werk vooral in mondzorgpraktijken. Doordat ik bij wil dragen aan de mondgezondheid van patiënten, maar dat praktisch niet kan, ben ik als het ware een supporter van de behandelaren. Ik ben één van hun “assets”. En daarmee bedoel ik dat ik er ben om hen te faciliteren bij het zo goed mogelijk uitvoeren van hun werk.

Informatiemateriaal

Als ik bijvoorbeeld van een mondhygiënist hoort dat hij of zij wat meer informatiemateriaal wenst te hebben om patiënten beter te kunnen informeren, dan zorg ik ervoor dat hij of zij dat krijgt. Of als ik hoor dat hij of zij de beschikking wilt hebben over een ander merk ragers, ga ik onderzoeken of dat mogelijk is.

En de reden waarom ik dat doe, is omdat ik weet dat zij het informatiemateriaal en de ragers nodig hebben om hun werk beter uit te kunnen voeren.

Intercollegiale overleggen

Maar afgezien van het aanschaffen van spullen, kan het ook zijn dat behandelaren behoefte hebben aan intercollegiaal overleg met tandartsen of ander mondhygiënisten uit de regio. Als manager zie ik het als één van mijn taken om dat te realiseren. En daarmee bedoel ik dat ik ervoor moet zorgen dat de overleggen tot stand komen. Ik trek echter wel de grens bij de inhoud van de overleggen. Daar bemoei ik mij niet mee omdat ik zelf geen behandelaar ben.

Hoe ik weet wat medewerkers nodig hebben

Ik kan er redelijk snel achterkomen wat medewerkers nodig hebben om hun werk beter uit te voeren. Eén van deze manieren is door ze ronduit te vragen wat ze nodig hebben. Ze zullen dan zelf met antwoorden komen.

Maar niet iedere medewerker heeft het in zich om duidelijk te kunnen verwoorden wat hij of zij nodig heeft. Sommige medewerkers weten namelijk zelf niet wat ze nodig hebben. In dat geval luister ik gewoon naar ze als ze met mij of een andere collega praten.

Het is mij bijvoorbeeld een aantal keren overkomen dat een preventieassistent de uitspraak deed dat ze graag eens wat meer zekerheid wilde bij haar behandelingen. Dat was wat mij betreft een indirecte vraag om ‘supervisie’ van een mondhygiënist te ontvangen.